آنچه که از منابع تاریخی و روایی در مورد منبع درآمد و هزینه زندگی ائمه (علیه‌السّلام) به دست می‌آید؛ این است که امامان شیعه نیز مانند دیگر مردم آن زمان، مهم‌ترین منبع در آمدشان از راه کشاورزی و تجارت بوده است؛
مانند امام علی (علیه‌السّلام) که در طول ۲۵ سال دوری از مسائل سیاسی و حکومتی، به کشاورزی و کاشت نخلخرما اشتغال داشت. همچنین امام باقر (علیه‌السّلام) نیز علاوه بر جلسات درس و تعلیم علوم و معارف دینی، دارای مزرعه بودند و ضمن این که از محصول زراعت خود، امرار معاش می‌کردند، به فقرا و مستمندان نیز از همین محصولات کمک می‌کردند.
البته همان گونه که می‌دانید امامانی؛ مانند امام موسی کاظم (علیه‌السّلام) مدت بسیار طولانی از عمرشان را در زندان بسر می‌بردند تا این که سر انجام در همان جا به شهادت رسیدند، و یا امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) که در محاصره نظامی بود، اینان نیز شاید از ارثی که به آنها رسیده بود، امرار معاش می‌کردند، و تعدادی از ائمه نیز به سبب عداوت و دشمنی حاکمان جور به شهادت رسیدند و عمر طولانی نداشتند.
امامان شیعه علاوه بر این، از آن جهت که ولی امرمسلمان بودند، شیعیان و پیروانشان خمس و... را به آنان پرداخت می‌کردند، بدیهی است که در صورت ضرورت از آن طریق نیز می‌توانستند قسمتی از هزینه زندگی خود را تامین کنند.
ائمه (علیه‌السّلام) با آن که از توان مالی برخوردار بودند، اما در مخارج زندگی هیچ گاه دچار اسراف و تبذیر نمی‌شدند، حتی گاهی به حسب شرایط، کم تر از شئونات خود از متاع دنیا بهره می‌گرفتند، و از خوراک و پوشاک به حداقل اکتفا می‌نموند؛ مانند حضرت علی (علیه‌السّلام) ، چنان که خود می‌فرماید: «الا و ان امامکم قد اکتفی من دنیاه بطمریه و من طعمه بقرصیه...» ؛
