• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ملک کبیر

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: ملک کبیر، بهشتیان، ملک وسیع، ملک ابدی، نعمت‌ها.
پرسش: منظور از «ملکا کبیرا» در آیه ۲۰سوره انسان چیست؟
پاسخ:



این آیه در ادامه آیات قبل است که به توصیف نعمت‌های بهشتی می‌پردازد، و از آن‌جا که نعمت‌های جهان دیگر قابل وصف نیست ـ هر قدر هم الفاظ گویا و رسا باشد ـ در این آیه به‌صورت سربسته می‌فرماید: «وَ إِذا رَأَیْتَ ثَمَّ رَأَیْتَ نَعِیماً وَ مُلْکاً کَبِیراً»؛ «و هنگامی که آن‌جا را می‌نگری، نعمت‌ها و ملک عظیمی را می‌بینی».


مفسران قرآن در معنای «ملک کبیر» نظریاتی را ارائه کرده‌اند که در این‌جا به تعدادی از آنها اشاره می‌شود.

۲.۱ - أ. ملک ابدی

برخی مفسران می‌گویند: ملک کبیر یعنی ملکی که فانی و زایل‌شدنی نیست؛ یعنی ملکی که هرگز از بین نمی‌رود.

۲.۱.۱ - روایتی از امام صادق

این نظر مستند به روایتی از امام صادق علیه‌السلام است. آن حضرت در این باره فرمود: «وَ مُلْکاً کَبِیراً، لا یزول و لا یفنی».

به عبارتی مراد از ملک کبیر، ملکی همیشگی و ابدی است در به دست آوردن آرزوها؛ به معنای ملک دائمی و ابدی و توأم با تحقق تمام آرزوهاست.

۲.۲ - ب. ملک وسیع

بعضی گفته‌اند: ملک وسیع، یعنی که نعمت‌های بهشتی از جهت زیادی قابل وصف نیست.

۲.۳ - ج. اجازه گرفتن از بهشتیان

عده‌ای معتقدند: مراد از ملک کبیر، اجازه خواستن فرشتگان از بهشتیان و درود فرستادن بر آنهاست؛ یعنی فرشتگان به هنگام وارد شدن بر بهشتیان از آنها اجازه می‌گیرند، و با سلام به آنها تحیت و خوش‌آمد می‌گویند.

۲.۴ - د. رسیدن بهشتیان به خواسته‌هایشان

گروهی بر آن‌اند که مقصود از ملک کبیر آن است که بهشتیان چیزی را اراده نمی‌کنند، مگر آن‌که فوراً آن‌ را به دست می‌آورند.

۲.۵ - و. وسیع بودن قلمرو ملک بهشتیان

بعضی نیز گفته‌اند: دورترین آنها به فاصله هزار سال نگاه می‌کند در ملک خویش، می‌بیند نقطه دور و آخر آن‌ را؛ چنان‌چه می‌بیند نقطه نزدیک آن‌ را؛ یعنی پایین‌ترین فرد بهشتی از جهت رتبه و درجه، قلمرو ملکش به اندازه‌ای است که وقتی نگاه می‌کند، فاصله هزار سال راه را می‌بیند.


۱. انسان (۷۶)، آیه ۲۰.    
۲. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‌۱۰، ص ۲۲۲، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.    
۳. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‌۲۵، ص ۳۶۹، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۴ش.    
۴. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‌۱۰، ص ۲۲۲، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.    
۵. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‌۱۰، ص ۲۲۲، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.    
۶. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‌۲۵، ص ۳۶۹، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۴ش.    
۷. سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج ‌۸، ص ۳۷۶، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، قم، ۱۴۰۴ ق    
۸. طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، ج ‌۱۰، ص ۲۱۵، دار احیاء التراث العربی، بیروت.    
۹. ابن جوزی، ابوالفرج عبدالرحمن بن علی، زاد المسیر فی علم التفسیر، ج ‌۴، ص ۳۸۰، دار الکتاب العربی، بیروت، ۱۴۲۲ ق.    
۱۰. حقی بروسوی، اسماعیل، تفسیر روح البیان، ج ‌۱۰، ص ۲۷۴، دارالفکر، بیروت، بی‌تا.    



پایگاه اسلام کوئست.    


رده‌های این صفحه : تفسیر | قرآن شناسی




جعبه ابزار