منشئ
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: خداوند، صفت.
پرسش: صفت مُنشِئ خداوند را توضیح دهید؟
صفت «مُنشئ (نو پدیدآور)»،
اسم فاعل از «انشَاَ، یُنشِئُ، انشاءً»، از ریشه «نشا» است که بر بلندی و والایی در چیزی دلالت می‌کند و «انشاء» یعنی آغازگری. «نشا الشیء»، یعنی آن چیز از نو پدید آمد و نو شد. «انشا السحابُ یمطر»، یعنی
ابر شروع به باریدن کرد. «فلانٌ یُنشئُ الاحادیث»، یعنی فلانی احادیث را جعل می‌کند. «انشاه اللّه»، یعنی خدا آفرینش آن را آغاز کرد و آن را آفرید. پس «مُنشئ»، آفریننده آغازین هر چیز است، و مناسبت و ارتباط میان آفرینش آغازین و بلندی و والایی، این است که پدیده در آفرینش آغازین، از پستیِ نیستی بالا می‌رود و به کمال هستی دست می‌یابد.
در
قرآن کریم، برگرفته‌ها از ریشه «انشاء»، ۶۲ بار به خدا نسبت داده شده‌اند و صفت «منشئ» یک بار در این سخن خدای متعال: «نَحْنُ الْمُنشِئُونَ؛
ما نو پدید آورنده هستیم» به‌کار رفته است. در قرآن و احادیث، خدای متعال، نو پدید آورنده همه چیز دانسته شده است.
در احادیث، «انشاء» به معنای آفرینش آغازین و بدون داشتن مثال، صورت و الگوست. هم‌چنین تصریح شده که نو پدیدآوری خدا، بدون اندیشه، تجربه، پیروی از دیگران و
شریک داشتن است.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «منشی» تاریخ بازیابی ۱۳۹۷/۲/۴.
