هجوم به منزل حضرت فاطمه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: معصومین،
امام علی،
خلفا پرسش: زمانی که مردم برای بردن حضرت علی (علیه‌السّلام) به
مسجد و گرفتن
بیعت، منزل ایشان را به آتش کشیده و آن همه فجایح تاریخی و بشری به وجود آورده بودند! چرا آن حضرت با دیدن این صحنه‌ها، از خود هیچ عکس العملی نشان ندادند؟
پاسخ: از طرف دیگر با تحلیل رفتار و سیره امامان (علیه‌السّلام) می‌توان به خردمندی و دوراندیشی آنان در تمام موضع‌گیری‌ها پی برد؛ زیرا رفتار و موضع‌گیری امامان، با ملاحظه تاثیرگذاری در طول تاریخ و پیروزی نهایی حق بر باطل می‌باشد. با این نگاه
صبر و سکوت امام علی (علیه‌السّلام)، فریادی رسا بر مظلومیت آن حضرت در طول تاریخ است. سکوت حضرت، زمینه سوء استفاده دشمنان را خشکاند تا نهال نو پای اسلام بتواند به رشد و تعالی خود ادامه دهد. او خود بیان می‌دارد که انگیزه سکوتش حفظ دین، حفظ وحدت اسلامی و رعایت مصالح جهان اسلام، بوده است.
درباره رفتار و سیره معصومان (علیه‌السّلام) از دو زاویه "پیش نگاه" و "پس نگاه" می‌توان به قضاوت نشست.
با نگرش پیش نگاه» امامان (علیه‌السّلام) معصوم هستند و "قول، فعل و تقریر" آنان از هر گونه خطا و اشتباه مصون است، به ویژه در مواردی که به امامت و هدایت جامعه مربوط است. در این گونه موارد تمامی علما نسبت به
عصمت امامان (علیه‌السّلام) اتفاق نظر دارند. با پایبندی به این اصل اساسی باید به صحت رفتار و سیره امامان (علیه‌السّلام) اعتقاد داشت و به مقدار توانایی به دنبال کشف اسرار و دلایل آن باشیم تا به عنوان الگو در زندگی خود به کار بندیم.
با نگرش پس نگاه نیز می‌توان، به خردمندی و دوراندیشی امامان (علیه‌السّلام) در موضع‌گیری‌های آنان پی برد؛ زیرا رفتار و موضع گیری امامان، با ملاحظه تاثیرگذاری در طول تاریخ و پیروزی نهایی حق بر باطل است. اگر چه در زمان خودشان این پیروزی اتفاق نیفتد و رنج و سختی فراوانی را در زندگی خود تحمل کنند. با این نگاه
صبر و
سکوت امام علی (علیه‌السّلام)، فریادی رسا بر مظلومیت آن حضرت در طول تاریخ است. سکوت حضرت، زمینه سوء استفاده دشمنان را خشکاند چنان که
ابوسفیان حاضر شده بود با امام علی (علیه‌السّلام)
بیعت کند و علیه خلفا اقدام کند! اما امام علی (علیه‌السّلام) با آگاهی و دوراندیشی دست رد بر سینه آن بدخواه مسلمانان زد.
در روزی دیگر امام علی (علیه‌السّلام) در پاسخ به
حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) که از ایشان پرسیدند؛ چرا با آن همه قدرت و توان هیچ اقدامی برای تنبیه این افراد پست و زبون انجام نمی‌دهی؟ فرمودند: اگر می‌خواهی نام پدرت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) همچنان باقی بماند باید صبر کنیم.
در روایت دیگر امام علی (علیه‌السّلام) فرمودند: به خدا قسم اگر خطر نابودی
دین، بازگشت
کفر و پراکندگی مسلمانان در میان نبود، این گونه صبر نمی‌کردم.
این دو نمونه تاریخی و نمونه‌های فراوان دیگر حکایت از آن دارد که حساسیت زمانه اقتضا می‌کرد
اهل بیت (علیه‌السّلام) و مخصوصا امام علی (علیه‌السّلام) حتی برای حفظ ظاهر اسلام، آن چنان که گفته شد، صبر کنند و همچون "خار در چشم و استخوان در گلو" روزگار را بگذرانند.
اما نکته مهم آن است که در کنار این صبر، باید حق و حقیقت در طول تاریخ آشکار بماند و سیاهی
ظلم و
خیانت برای همگان در طول تاریخ معلوم شود. هنر امام علی (علیه‌السّلام) و حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) آن بود که به گونه‌ای رنج و زجر را تحمل کردند که رو سیاهی آن برای ظالمان در طول تاریخ قابل پاک شدن نباشد و وجدان هر انسان منصفی در طول تاریخ به حقانیت اهل بیت گواهی دهد.
پس به عنوان یک اصل کلی می‌توان گفت: هرگاه اظهار
حق با
مظلومیت همراه باشد ماندگاری آن بیشتر خواهد بود و هر چه مظلومیت بیشتر باشد، تاثیر آن حق در طول تاریخ پر رنگ‌تر خواهد بود. نقطه اوج تقارن "حقانیت و مظلومیت" را در زندگانی اهل بیت به ویژه حضرت علی (علیه‌السّلام) حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) و
امام حسین (علیه‌السّلام) می‌توان مشاهده کرد. از این رو اگر چه کشاندن امام علی (علیه‌السّلام) برای بیعت و محنت‌های حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) در این زمینه از جهت تاریخی و روابط زمینی یک "تحمیل" و ظلم آشکار بود، اما از جهت ملکوتی و آسمانی یک "انتخاب" بود. به همین جهت برخی اهل معرفت گفته‌اند: علی (علیه‌السّلام) را نبردند، بلکه خودش رفت، اما به گونه‌ای که در طول تاریخ ظلم غاصبان قابل انکار نباشد.
پایگاه اسلام کوئست، برگرفته از مقاله «هجوم به منزل حضرت فاطمه»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۲/۲۸.
