خواندن نماز و انجام گناه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: نماز خواندن، گناه کردن، ایمان، حضور قلب.
پرسش: به نظر اسلام کسی که نماز می‌خواند و گناهانی را انجام می‌دهد، در نظر خداوند متعال بهتر است یا کسانی که گناهان را بدون خواندن نماز انجام می‌دهند؟
پاسخ: نمازخوان مقامی بس رفیع دارد؛ ولی باید مواظب باشیم تا ثواب نماز خود را با اعمال زشت تباه نسازیم و اگر خدای ناکرده کسی گرفتار
گناه است، نماز را باید جدی‌تر اقامه کند و سعی کند آن را در اول وقت و با
حضور قلب انجام دهد تا به مرور زمان، این
نماز، او را متوجه کردار بدش کند و از گناه باز دارد. باید متوجه باشد که گناه، دل
انسان را سیاه می‌کند و
جهنم را برایش شعله‌ور می‌سازد و
عذاب الهی بسیار شدید است. انسان نباید غافل باشد و سعی کند با انجام
عبادات و دستورات الهی خود را برای آن روز بزرگ (
قیامت) آماده سازد. اگر کسی در جوانی خود را پاک نگهدارد،
ارزش بسیار زیادی نزد خداوند متعال دارد و خداوند دستش را می‌گیرد.
اولاً این‌که نماز به عنوان پایه و اساس
دین معرفی شده است و جایگاه ویژه و خاصی در میان عبادات به آن اختصاص داده شده است. در
قرآن کریم و در
روایات معصومین (علیهم‌السلام) به طور گسترده‌ای به آن توجه شده است.
نماز به عنوان عالی‌ترین و انسان‌سازترین
عبادت مطرح شده است.
امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «
اَلصَّلاَةُ عَمُودُ اَلدِّينِ مَثَلُهَا كَمَثَلِ عَمُودِ اَلْفُسْطَاطِ إِذَا ثَبَتَ اَلْعَمُودُ يَثْبُتُ اَلْأَوْتَادُ وَ اَلْأَطْنَابُ وَ إِذَا مَالَ اَلْعَمُودُ وَ اِنْكَسَرَ لَمْ يَثْبُتْ وَتِدٌ وَ لاَ طُنُبٌ؛ نماز ستون دین است و صفت آن؛ چون صفت ستون خیمه است. هرگاه که عمود و ستون پا برجاست، میخ‌ها و طناب‌ها نیز پا برجاست و آن‌گاه که ستون کج شود و درهم بشکند، میخ و طنابی بر جای نخواهد ماند و خیمه فرو می‌افتد».
در این
روایت شریف امام صادق (علیه‌السلام) نماز را به عنوان پایه و اساس دین معرفی کرده است و خرابی دین را منوط به نابودی پایه دین که نماز است، دانسته است و
تشبیه بسیار زیبا و جالبی است؛ زیرا استحکام هر بنایی به پایه آن است و کاخ رفیع دین به نماز، پا برجاست. اگر دین به خیمه برافراشته‌ای تشبیه شود که مردم به سایه آن پناه می‌برند و خود را از
شرور و آفات، مصون می‌دارند، باید نماز را عمود و نگاهبان آن به حساب آورد.اگر تیرک و تکیه‌گاه خیمه را بردارند، خوابیدن آن، حتمی است و اگر نماز را از دین حذف کنیم، چیزی باقی نمی‌ماند و دین بدون نماز، چیزی بی‌روح می‌شود.
پیامبر گرامی اسلام (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «
اَلصَّلاَةُ عِمَادُ اَلدِّينِ فَمَنْ تَرَكَ صَلاَتَهُ مُتَعَمِّداً فَقَدْ هَدَمَ دِينَهُ وَ مَنْ تَرَكَ أَوْقَاتَهَا يَدْخُلُ اَلْوَيْلَ وَ اَلْوَيْلُ؛ نماز پایه و نگهبان دین است، پس هر کس که نماز خود را از روی قصد و
اراده رها سازد، دین خود را نابود کرده است و هر کس نماز را در وقت آن به جای نیاورد، داخل ویل می‌شود و ویل بیابانی وحشتناک در
دوزخ است».
نماز فایده‌های بسیاری دارد:
نماز عبادتی است که
انسان را از بدی‌ها و زشتی‌ها محافظت می‌کند و او را به سوی نورانیت و صفا سوق می‌دهد.
نماز، آرامش روحی و روانی برای انسان ایجاد می‌کند؛ چون
قلب انسان فقط با
یاد و
ذکر خدا آرامش واقعی پیدا می‌کند و بهترین ذکر و یاد خدا
اقامه نماز و
حضور قلب در نماز است.
قرآن کریم می‌فرماید: «
اَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ؛ تنها با یاد و نام خدا قلب‌ها آرامش پیدا می‌کند».
نماز، معراج مؤمن است و این عروج نه در فضای باز
آسمان، بلکه در فضای
معنویت و
بندگی و برای رسیدن به
قرب پروردگار و آرامش واقعی است. وقتی چنین شد، باعث شکفتگی و طراوت وجود و روشنی دل انسان و آرامش می‌شود.
پیامبر گرامی اسلام (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «
جُعِلَ قُرَّةُ عَيني فِي الصَّلاةِ؛
خداوند روشنایی چشم وخوشحالیم را در نماز قرار داده است».
این نماز و یاد خداست که باعث نهی انسان از تباهی و کارهای خلاف می‌شود؛ چون اگر نماز با
حضور قلب و با حال معنوی انجام شود و طبق شرایط ظاهری و باطنی اقامه گردد، باعث می‌شود که
انسان به سوی
نور و صفا حرکت کند و دیگر به پلیدی و تباهی علاقه‌ای نداشته باشد و منکرات را کنار می‌گذارد.
قرآن کریم می‌فرماید: «
... وَ أَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهي عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ ...»؛
«نماز را به پا دارید و خوب
اقامه کنید که همانا نماز، انسان را از بدی و پستی باز می‌دارد».
البته وقتی نماز این خاصیت را خواهد داشت که انسان آن را با آداب و شرایط خاص به جا آورده و نماز را کامل و درست انجام دهد و گوش به فرمان نماز باشد و با حال معنوی و معرفت ویژه، این عبادت سترگ را انجام دهد.
روایت شده است که جوانی از
انصار پشت سر پیامبر نماز می‌خواند، ولی مرتکب کار
حرام هم می‌شد، این خبر را به پیامبر رساندند، و حضرت فرمود: سرانجام روزی نمازش او را از
گناه باز می‌دارد، چیزی نگذشت که آن جوان
توبه نمود و جزء
مؤمنان واقعی شد.
خلاصه این‌که در جواب سؤال شما باید عرض کنم که نمی‌توان آدم بانماز را با افراد بی‌نماز مقایسه کرد. نمازخوان مقامی بس رفیع دارد؛ ولی باید مواظب باشیم تا ثواب نماز خود را با اعمال زشت تباه نسازیم و اگر خدای ناکرده کسی گرفتار
گناه است، نماز را باید جدی‌تر اقامه کند و سعی کند آن را در اول وقت و با حضور قلب انجام دهد تا به مرور زمان، این نماز، او را متوجه کردار بدش کند و از گناه باز دارد. باید متوجه باشد که گناه، دل انسان را سیاه می‌کند و جهنم را برایش شعله‌ور می‌سازد و
عذاب الهی بسیار شدید است. انسان نباید غافل باشد و سعی کند با انجام
عبادات و دستورات الهی خود را برای آن روز بزرگ (
قیامت) آماده سازد. اگر کسی در جوانی خود را پاک نگهدارد،
ارزش بسیار زیادی نزد خداوند متعال دارد و خداوند دستش را می‌گیرد.
در جوانی پاک بودن شیوه پیغمبری است ••• ورنه هر گبری به پیری می‌شود
پرهیزکار
۱. مطهری، مرتضی، طهارت روح، گردآورنده حسین واعظی‌نژاد، ستاد اقامه نماز، ۱۳۸۱ ش.
۲. موسوی خمینی، روح‌الله، آداب نماز، مؤسسه تنظیم و نشر آثار حضرت امام، ۱۳۷۲ ش.
۳. حسن، راشدی، نمازشناسی، ج۱ و ۲، ستاد اقامه نماز، ۱۳۸۰ ش.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «خواندن نماز و انجام گناه»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۷/۰۹/۲۳.
